„TO CZYŃCIE NA MOJĄ PAMIĄTKĘ”
Aby znaleźć klucz do zrozumienia słów Jezusa: „To czyńcie na moją pamiątkę”,
musimy powrócić do Starego Testamentu, do historii wyjścia Izraelitów z Egiptu. W czasie
uczty paschalnej ojciec rodziny opowiadał o tym, że Bóg okazał wielką moc, prowadząc
naród izraelski do Ziemi Obiecanej. Słuchając tego opowiadania, członkowie rodziny byli
przekonani, że Bóg jest pośród nich, że działa, że okazuje swoją moc w ich obecnej sytuacji,
tak jak kiedyś ratował Naród Wybrany.
Chrystus mówiąc: „To czyńcie na moją pamiątkę”, polecił: uobecniajcie,
urzeczywistniajcie we Mszy Świętej moją ofiarę krzyżową; Ja jestem z wami, Ja was
zbawiam w każdej przez was sprawowanej Eucharystii i to w tej sytuacji życiowej, w której
się teraz znajdujecie!
UKAZANIE KONSEKROWANYCH POSTACI
Dawniej Mszę św. celebrowano „tyłem do ludzi”, dlatego zaczęto wiernym ukazywać
Najświętsze Postaci. W średniowieczu, gdy bardzo rzadko przyjmowano Komunię Świętą,
wydłużano czas podniesienia, aby umożliwić wiernym adorację Chrystusa. To podniesienie
pozostało w liturgii do dziś jako czas adoracji i czci. Kapłan oddaje cześć obecnemu na
ołtarzu Chrystusowi przez uklęknięcie.
Jak należy zachować się w czasie podniesienia? Czy należy patrzeć na Hostię i
Kielich? A może trzeba pokornie skłonić głowę? Zarówno jedna, jak i druga forma jest
właściwa. Należy przyjąć taką postawę, która pomaga w skupieniu i adoracji. Należy sobie
uświadomić, a przede wszystkim w głębi duszy odczuć, że tutaj jest obecny Pan mój i Bóg
mój! I trzeba Mu to w tym momencie powiedzieć słowami, albo i bez słów.
„OTO WIELKA TAJEMNICA WIARY”
Na długo przed Soborem Watykańskim II (1962-1965) zastanawiano się nad tym, jak
umożliwić wiernym aktywne włączenie się w modlitwę eucharystyczną. Dotychczas
odmawiał ją sam kapłan. Dopiero na mocy reformy soborowej po słowach przeistoczenia (po
podniesieniu) wprowadzono wezwanie skierowane do wiernych: „Oto wielka tajemnica
wiary”, z aklamacją, czyli odpowiedzią wiernych: „Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu
Chryste, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”. W
ten sposób zgromadzony lud może pełniej uczestniczyć we Mszy Świętej, w samym jej sercu.
Cała modlitwa eucharystyczna skierowana jest do Boga Ojca, natomiast adresatem aklamacji
jest Jezus Chrystus. Lud wyznaje wiarę w Jego obecność; w obecność Tego, który umarł,
który zmartwychwstał i który przyjdzie.
Mszał rzymski dla diecezji polskich zawiera jeszcze trzy inne wezwania kapłana i
odpowiadające im aklamacje wiernych.
